Η Lalla, γνωστή και ως Lalleshwari ή Lal Ded, ήταν ένας μεσαιωνικός άγιος του Κασμίρ και γιόγκιν, των οποίων τα ωραία ποιήματα εκφράζουν μια ποικιλία θεμάτων που είναι κοινά στη μη πνευματική πνευματική διερεύνηση.
Τα ποιήματα του Lalla είναι γεμάτα με αναφορές σε αυτό που στο Ταοϊσμό ονομάζουμε Εσωτερική Αλχημεία: οι μετασχηματισμοί του σώματος, του νου και της ενέργειας που σχετίζονται με την πρακτική γιόγκα ή τσιγκόνγκ. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί για να περιγράψει αυτές τις γιόγκικες εμπειρίες είναι συχνά ένα μείγμα της κυριολεκτικής και της μεταφορικής, όπως όταν περιγράφει τι ένα ταοϊστικό κείμενο θα μπορούσε πιθανότατα να αναφέρει ως το χαμηλότερο dantian ή το βουνό βουνών:
Στη πύελο σας κοντά στον ομφαλό είναι η πηγή
από πολλές κινήσεις που ονομάζονται Ήλιος,
η πόλη του βολβού.
Καθώς η ζωτικότητά σας ανεβαίνει από τον ήλιο
θερμαίνει
Κάθε τώρα και πάλι βρίσκει ρητή αναφορά στις προκλήσεις που συναντά η Lalla, υπό το πρίσμα της ύπαρξής της. Πολύ συνηθέστερα, ωστόσο, είναι τα τραγούδια της χαρούμενης χαράς και της εκστατικής ελευθερίας, που έχουν ξεπεράσει όλες τις διακριτικές διακρίσεις που βασίζονται στο σώμα, συμπεριλαμβανομένου του φύλου.
Και όπως θα δούμε στα ακόλουθα δύο ποιήματα - μεταφρασμένα από τον Coleman Barks και από το Naked Song Lalla εκφράζει με την ίδια δύναμη και ευκολία ως Jnani και ως Bhakta. Σε μια στιγμή δείχνει με αμείλικτη σαφήνεια στην βαθύτερη, πιο ουσιαστική αλήθεια. και στην επόμενη στιγμή (ή το επόμενο ποίημα) την βρίσκουμε εκστασιασμένα εκστασιακά, αποχρωματίζοντας εύγλωττα με αφοσίωση.
Η Λάνλα Η Γιάνι
Στο επόμενο ποίημα, η Lalla περιγράφει μια ένταση που σχετίζεται με τη Nirvikalpa Samadhi - Pure Awareness που στέκεται μόνη της, απολύτως απαλλαγμένη από φαινομενικά αντικείμενα. Τίποτα εκτός από τον Θεό ως το μόνο δόγμα, είναι ο Ύπατος Τάο του Ταοϊσμού, ο οποίος δεν μπορεί να λεχθεί. Η περιγραφή της που έχει no κατηγορίες υπερβατικότητας ή μη-υπερβατικότητας αντανακλάται έντονα με τη συλλογιστική του Buddhism Mad Madhyamaka.
Ο Διαφωτισμός απορροφά αυτό το σύμπαν των ιδιοτήτων.
Όταν συμβαίνει αυτή η συγχώνευση, δεν υπάρχει τίποτα
αλλά ο Θεός. Αυτό είναι το μόνο δόγμα.
Δεν υπάρχει καμία λέξη για αυτό, δεν το μυαλό
να το καταλάβετε, χωρίς κατηγορίες
της υπερβατικότητας ή της μη-υπερβατικότητας,
κανένα όρκο σιωπής, καμία μυστικιστική στάση.
Δεν υπάρχει Shiva και κανένα Shakti
στον φωτισμό, και αν υπάρχει κάτι
που παραμένει, ότι ό, τι-είναι-είναι
είναι η μόνη διδασκαλία.
Η Λάλλα Η Μπάκτα
Στο επόμενο ποίημα, βρίσκουμε τη Lalla σε μια πιο αφοσιωμένη διάθεση που μας προσκαλεί στην άποψη της Sahaja Samadhi: του κόσμου που αναδύεται ως Αγνή Γη ως τόπος συνάντησης του Ουρανού και της Γης ως Κήπος της Εδέμ, ενός Ιερού Κόσμου, ο Λόγος γίνεται σάρκα. Όλοι αυτοί είναι διαφορετικοί τρόποι να δείξουμε την ευτυχία της στον κήπο γιασεμιού πλήρως περατωμένο με το άρωμα του Αιώνιου, απολαμβάνοντας τον χορό των δέκα χιλιάδων πραγμάτων (συνεχώς μεταβαλλόμενες φαινομενικές μορφές) πλήρως διαφανής για το Τάο, το Θεϊκό, τη δική μας Αληθινή Φύση. Αν και θεωρείται ότι είναι εδώ (όπως η παιχνιδιάρικη εμφάνιση ενός ποιητή-γιόγκιν του Κασμίρ), η αλήθεια του θέματος είναι ότι αυτό είναι μόνο αυτό που πηγαίνει στο κήπο γιασεμιού τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Εγώ, η Λάλλα, μπήκα στον κήπο γιασεμιού,
όπου ο Shiva και ο Shakti έκαναν αγάπη.
Διαλυσα σε τους,
και τι είναι αυτό
για μένα, τώρα;
Φαίνεται να είμαι εδώ,
αλλά πραγματικά περπατώ
στον κήπο γιασεμιού.
