Η υπαρξιακή ηθική χαρακτηρίζεται από την έμφαση στον ηθικό ατομικισμό. Αντί να αναζητούν το υψηλότερο καλό που θα είναι καθολικό, οι υπαρξιστές έχουν αναζητήσει μέσα για κάθε άτομο να βρει το υψηλότερο αγαθό γι 'αυτούς, ανεξάρτητα από το αν μπορεί να εφαρμοστεί σε οποιονδήποτε άλλον οποιαδήποτε άλλη στιγμή.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό της ηθικής φιλοσοφίας σε όλη την ιστορία της δυτικής φιλοσοφίας είναι η προσπάθεια να οικοδομηθεί ένα ηθικό σύστημα που επιτρέπει στους ανθρώπους ανά πάσα στιγμή και σε όλες τις καταστάσεις να καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν ηθικά και γιατί. Διάφοροι φιλόσοφοι έχουν δηλώσει κάποιο υψηλό ηθικό αγαθό που θα ήταν το ίδιο για όλους: ευχαρίστηση, ευτυχία, υπακοή στο Θεό κ.λπ.
Αυτό, ωστόσο, είναι ασυμβίβαστο με την υπαρξιακή φιλοσοφία σε δύο σημαντικά επίπεδα. Πρώτον, ασχολείται με την ανάπτυξη ενός φιλοσοφικού συστήματος και αυτό είναι αντίθετο με τις πιο θεμελιώδεις ρίζες της υπαρξιακής φιλοσοφίας. Τα συστήματα είναι από τη φύση τους αφηρημένα, γενικά δεν λαμβάνουν υπόψη τα μοναδικά χαρακτηριστικά της ατομικής ζωής και των μεμονωμένων καταστάσεων. Αντέδρασε εναντίον αυτού ότι η υπαρξιακή φιλοσοφία έχει μεγαλώσει και οριοθετηθεί, οπότε είναι απλώς αναμενόμενο ότι οι υπαρξιστές θα απορρίψουν συστήματα ηθικής.
Δεύτερον, και ίσως πιο σημαντικό, οι υπαρξιστές πάντα επικεντρώθηκαν στην υποκειμενική, προσωπική ζωή των μεμονωμένων ανθρώπων. Δεν υπάρχει βάση και δεδομένη ανθρώπινη φύση που είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους, υποστηρίζουν τους υπαρξιανιστές και έτσι κάθε άνθρωπος πρέπει να καθορίσει τι σημαίνει η ανθρωπότητα σ 'αυτές και ποιες αξίες ή σκοπό θα κυριαρχήσουν στη ζωή τους.
Μια σημαντική συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι ότι δεν υπάρχει καμία ενιαία σειρά ηθικών προτύπων που θα ισχύουν για όλους τους ανθρώπους ανά πάσα στιγμή. Οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν τις δικές τους δεσμεύσεις και να είναι υπεύθυνοι για τις δικές τους επιλογές, ελλείψει καθολικών προτύπων για να τους καθοδηγήσουν, ακόμη και οι χριστιανοί υπαρξιστές όπως ο Σάρεν Κίρκεγκωρ έχουν τονίσει αυτό. Εάν δεν υπάρχουν αντικειμενικά ηθικά πρότυπα ή ακόμα και κανένα λογικό μέσο για να αποφασίσουμε για τα ηθικά πρότυπα, τότε δεν μπορεί να υπάρχει κανένα ηθικό σύστημα που να ισχύει για όλους τους ανθρώπους ανά πάσα στιγμή και σε όλες τις καταστάσεις.
Εάν οι χριστιανοί υπαρξιστές αποδέχτηκαν αυτή την συνέπεια των βασικών υπαρξιακών αρχών, οι αθεϊστικοί υπαρξιακοί συνέχισαν πολύ περισσότερο. Ο Friedrich Nietzsche, παρόλο που πιθανότατα δεν θα δεχόταν την υπαρξιακή ετικέτα για τον εαυτό του, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού. Ένα κυρίαρχο θέμα στα έργα του ήταν η ιδέα ότι η απουσία του Θεού και η πίστη στα απόλυτα πρότυπα σημαίνει ότι είμαστε όλοι ελεύθεροι να επανεκτιμήσουμε τις αξίες μας, οδηγώντας στη δυνατότητα μιας νέας και επιβεβαιωτικής ζωής ηθικής που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον παραδοσιακό και μειωμένο Χριστιανό ηθική η οποία συνέχισε να κυριαρχεί στην ευρωπαϊκή κοινωνία.
Κανένα από αυτά δεν λέει, ωστόσο, ότι ένα πρόσωπο ηθικές επιλογές γίνονται ανεξάρτητα από τις άλλες ηθικές επιλογές και καταστάσεις. Επειδή όλοι είμαστε αναγκαστικά μέρος κοινωνικών ομάδων, όλες οι επιλογές που κάνουμε δεοντολογικά ή αλλιώς θα έχουν αντίκτυπο στους άλλους. Παρόλο που μπορεί να μην είναι οι άνθρωποι να βασίζουν τις ηθικές τους αποφάσεις σε κάποιο υψηλότερο αγαθό, είναι γεγονός ότι, όταν κάνουν επιλογές, ευθύνονται όχι μόνο για τις συνέπειες για αυτές αλλά και για τις συνέπειες για άλλους, φορές, άλλες επιλογές για να μιμηθούν αυτές τις αποφάσεις.
Αυτό σημαίνει ότι παρόλο που οι επιλογές μας δεν μπορούν να περιοριστούν από τα απόλυτα πρότυπα που ισχύουν για όλους τους ανθρώπους, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη το ενδεχόμενο ότι άλλοι θα ενεργήσουν με τρόπο παρόμοιο με εμάς. Αυτό είναι παρόμοιο με την κατηγορηματική επιταγή του Kants, σύμφωνα με την οποία πρέπει να επιλέξουμε μόνο εκείνες τις ενέργειες που όλοι θα κάνουμε σε ακριβώς την ίδια κατάσταση με εμάς. Για τους υπαρξιστές αυτό δεν είναι ένας εξωτερικός περιορισμός, αλλά είναι μια σκέψη.
Οι σύγχρονοι υπασιαλιστές συνέχισαν να αναπτύσσουν και να αναπτύσσουν αυτά τα θέματα, διερευνούν τους τρόπους με τους οποίους ένα άτομο στη σύγχρονη κοινωνία θα μπορούσε να καταφέρει καλύτερα να δημιουργήσει αξίες που θα οδηγούσαν σε δέσμευση σε υποκειμενικά ηθικά πρότυπα και έτσι θα τους επέτρεπαν να ζήσουν μια πραγματικά αυθεντική ζωή απαλλαγμένη από κακή πίστη ή ατιμωρησία. Δεν υπάρχει καθολική συμφωνία σχετικά με τον τρόπο επίτευξης τέτοιων στόχων.
