Ο Sarojini Naidu (1879-1949), ο μεγάλος Ινδο-αγγλικός ποιητής, μελετητής, μαχητής ελευθερίας, φεμινιστής, πολιτικός ακτιβιστής, ρήτορας και διαχειριστής, ήταν η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ινδικού Εθνικού Συνεδρίου και πρώτος κυβερνήτης της Ινδίας.
Η Sarojini Chattopadhyay ή η Sarojini Naidu, όπως την ξέρει ο κόσμος, γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1879 σε μια οικογένεια Hindu Bengali Brahmin. Ως παιδί, η Σαρογιίνι ήταν πολύ συναισθηματική και συναισθηματική. Είχε ένα περίεργο ρομαντικό χαρακτηριστικό στο αίμα της: "Οι πρόγονοί μου εδώ και χιλιάδες χρόνια ήταν λάτρεις του δάσους και των ορεινών σπηλαίων, των μεγάλων ονειροπαθών, των σπουδαίων μελετητών, των μεγάλων ασκητών". Όλες αυτές οι ιδιότητες εκδηλώνονται στους ρομαντικούς στίχους της, ένα κόσμο φαντασίας και αλληγορικό ιδεαλισμό.
Η επιστολή της Sarojini προς τον Arthur Symons όταν ήταν έφηβος που τον προσκάλεσε στο σπίτι της αποκαλύπτει τον παθιασμένο εαυτό της: "Ελάτε να μοιραστείτε το έξοχο Μάρτιο το πρωί μαζί μου" Όλα είναι ζεστά και άγρια και παθιασμένα, ζωντανά και αδέσποτα στην εκλεπτυσμένη και έντονη επιθυμία του για τη ζωή και την αγάπη ... »Τα συναισθήματα βρήκαν:« Τα μάτια της ήταν σαν βαθιές πισίνες και φαίνεται να πέφτουν μέσα σε βάθη κάτω από τα βάθη ». Ήταν μικροσκοπική και συνήθιζε να ντυθεί με «κολλητά μεταξωτά» και φορούσε τα μαλλιά της χαλαρά «κατ 'ευθείαν κάτω από την πλάτη», μίλησε λίγο και με «χαμηλή φωνή, σαν απαλή μουσική». Ο Edmund Gosse της είπε: «Ήταν παιδί δεκαέξι ετών, αλλά ήταν ήδη θαυμάσιο σε πνευματική ωριμότητα, εκπληκτικά ευανάγνωστο και πολύ πιο πέρα από ένα δυτικό παιδί σε όλη την γνωριμία του με τον κόσμο».
Ακολουθεί μια σειρά ποιημάτων αγάπης από το Χρυσό Κατώφλι του Sarojini Naidu με Εισαγωγή από τον Arthur Symons (John Lane Company, Νέα Υόρκη, 1916): «Τραγούδι αγάπης του ποιητή», «Έκσταση», «Φθινόπωρο τραγούδι», Τραγούδι αγάπης ", " Ένα τραγούδι αγάπης από το βορρά "και" Ένα τραγούδι αγάπης Rajput ".
Τραγούδι αγάπης του ποιητή
Σε ώρες μεσημέρι, O αγάπη, ασφαλής και δυνατή,
Χρειάζομαι όχι. τα τρελλά όνειρα είναι δικά μου να δεσμεύσουν
Ο κόσμος με την επιθυμία μου, και κρατήστε τον άνεμο
Ένας άφωνος αιχμάλωτος για το κατακτητικό μου τραγούδι.
Δεν το χρειάζομαι, είμαι ικανοποιημένος με αυτά:
Μείνετε σιωπηλοί στην ψυχή σας, πέρα από τις θάλασσες!
Αλλά στην άσχημη ώρα των μεσάνυχτων, πότε
Μια έκσταση από αστέρια σιωπή κοιμάται
Και η ψυχή μου πείθει για τη φωνή σου, τότε,
Η αγάπη, όπως η μαγεία των άγριων μελωδιών,
Αφήστε την ψυχή σας να μου απαντήσει πέρα από τις θάλασσες.
Εκσταση
Καλύψτε τα μάτια μου, Ω αγάπη μου!
Τα μάτια μου είναι κουρασμένα από ευδαιμονία
Από το φως που είναι οδυνηρό και ισχυρό
O σιωπή τα χείλη μου με ένα φιλί,
Τα χείλη μου είναι κουρασμένα από τραγούδι!
Φύλαξε την ψυχή μου, αγάπη μου!
Η ψυχή μου κάμπτεται χαμηλά με τον πόνο
Και το βάρος της αγάπης, όπως και η χάρη
Από ένα λουλούδι που χτυπάει με βροχή:
O καταφύγιο την ψυχή μου από το πρόσωπό σου!
Φθινόπωρο τραγούδι
Όπως μια χαρά στην καρδιά μιας θλίψης,
Το ηλιοβασίλεμα κρέμεται από ένα σύννεφο.
Μια χρυσή καταιγίδα από αστραφτερά ρολά,
Από τα δίκαια και εύθραυστα φύλλα,
Ο άγριος άνεμος φυσά σε ένα σύννεφο.
Φωνάζει σε μια φωνή που καλεί
Στην καρδιά μου στη φωνή του ανέμου:
Η καρδιά μου είναι κουρασμένη και λυπημένη και μόνη,
Για τα όνειρά του όπως τα πτερυγια φύλλα έχουν φύγει, και γιατί πρέπει να μείνω πίσω;
Ένα ινδικό τραγούδι αγάπης
Ανασηκώστε τα πέπλα που σκουραίνουν το λεπτό φεγγάρι
της δόξας και της χάριτος σου,
Μη παρακράτησε, αγάπη, από τη νύχτα
από τη λαχτάρα μου τη χαρά του φωτεινού σου προσώπου,
Δώσε μου ένα δόρυ της αρωματικής κουρέας
φρουρώντας τις κυματιστές σας μπούκλες,
Ή ένα μεταξωτό νήμα από τις κρόσσες
που ενοχλούν το όνειρο των μαργαριταριών σου.
Αδύναμη μεγαλώνει την ψυχή μου με το άρωμα των σκαμμάτων
και το τραγούδι της καπρίτσας του ποδιού σου,
Με ξαναζωντανέψτε με το μαγικό νέκταρ
που κατοικεί στο λουλούδι του φιλού σου.
Αυτή
Πώς θα αποδώσω τη φωνή της παρακλήσεως σου,
πώς θα παραχωρήσω την προσευχή σου,
Ή δώσε σ 'εσένα ένα ροδοκόκκινο μεταξωτό φούντα,
ένα αρωματικό φύλλο από τα μαλλιά μου;
Ή φέρετε στη φλόγα της επιθυμίας της καρδιάς σας τα πέπλα που καλύπτουν το πρόσωπό μου,
Απλώστε το νόμο της πίστης του πατέρα μου για έναν εχθρό
της φυλής του πατέρα μου;
Οι συγγενείς σας έχουν σπάσει τους ιερούς βωμούς μας και έχουν σφαγιάσει το ιερό μας κυνήγι,
Η διαμάχη των παλαιών θρησκειών και το αίμα των παλαιών μάχες καταστρέφουν τον λαό σου και το δικό μου.
Αυτός
Ποιες είναι οι αμαρτίες της φυλής μου, Αγαπημένοι,
τι είναι ο λαός μου σε σένα;
Και ποια είναι τα ιερά σας, και τα συγγενικά και τα συγγενικά,
ποιοι είναι οι θεοί μου;
Η αγάπη δεν μοιάζει με θρησκείες και πικρές ταλαιπωρίες,
από ξένο, σύντροφο ή συγγενή,
Ομοίως στο αυτί του ηχητικά τα κουδούνια του ναού
και η κραυγή του muezzin.
Γιατί η Αγάπη θα ακυρώσει το αρχαίο λάθος
και να κατακτήσει την αρχαία οργή,
Εξαργύρωση με τα δάκρυα του την απομνημονευμένη θλίψη
που σκούπισε μια περασμένη ηλικία.
Ένα τραγούδι αγάπης από το Βορρά
Μη μου πείτε τίποτα περισσότερο από την αγάπη σου, παπαέχα *
Θυμάσαι στην καρδιά μου, παπάεχα,
Όνειρα της απόλαυσης που έχουν φύγει,
Όταν τα γρήγορα στην πλευρά μου ήρθαν τα πόδια του εραστή μου
Με αστέρια του σούρουπο και την αυγή;
Βλέπω τα μαλακά φτερά των σύννεφων στον ποταμό,
Και κοσμήματα με σταγόνες βροχής το φαγητό φύλλα μάνγκο,
Και τρυφερή λουλούδια στην πεδιάδα .....
Αλλά τι είναι η ομορφιά τους για μένα, papeeha,
Ομορφιά από άνθη και ντους, papapeeha,
Αυτό δεν φέρνει ξανά τον εραστή μου;
Πες μου τίποτα άλλο από την αγάπη σου, την παπαέχα,
Μπορείτε να αναβιώσετε στην καρδιά μου, παπάεχα
Θλίψη για τη χαρά που έχει φύγει;
Ακούω το λαμπερό παγώνι στα γκρεμίζοντα δάση
Πληκτρολογήστε το σύντροφό του στην αυγή.
Ακούω το αργό, τρεμάμενο μαύρο χτύπημα του μαύρου koel,
Και γλυκιά στους κήπους την κλήση και cooing
Από παθιασμένο bulbul και περιστέρι ...
Αλλά ποια είναι η μουσική τους για μένα, papeeha
Τραγούδια για το γέλιο και την αγάπη τους, papeeha,
Για μένα, εγκατέλειψε την αγάπη;
Ένα τραγούδι αγάπης Rajput
(Parvati στο πλέγμα της)
Ω Αγάπη! ήσασταν ένα στεφάνι βασιλικού σε σπάγκο
ανάμεσα στα μουλάρια μου,
Ένα κόσμημα με κόσμημα από λαμπερό χρυσό για να δέσει το μανίκι μου,
Ω Αγάπη! ήσασταν η ψυχή της κουρέας που στοιχειώνει
το μεταξωτό ένδυμά μου,
Μια λαμπερή φούντα στο βερμούλι που κρέμεται.
Ω Αγάπη! ήσασταν ο αρωματικός ανεμιστήρας
που βρίσκεται πάνω στο μαξιλάρι μου,
Ένα σαγιονάρικο ή λαμπερό λάμπα που καίει πριν από το ιερό μου,
Γιατί πρέπει να φοβούμαι τη ζηλότυπη αυγή
που εξαπλώνεται με σκληρό γέλιο,
Λυπηρά πέπλα του χωρισμού ανάμεσα στο πρόσωπό σου και το δικό μου;
Haste, ωρες μέλισσας, στους κήπους του ηλίου!
Μύγα, ημέρα αγριόπαπα, στα οπωροφόρα της δυτικής!
Ελάτε, νύχτα, με τη γλυκιά σου,
παρηγορώντας το σκοτάδι,
Και φέρτε μου Αγαπημένο μου στο καταφύγιο του στήθους μου!
(Amar Singh στη σέλα)
Ω Αγάπη! ήσασταν το γεράκι με κουκούλα στο χέρι μου
που τρέχει,
Το κολάρο-συγκρότημα του λαμπερό καμπάνες αγκυλώνει καθώς οδηγώ,
Ω Αγάπη! ήσασταν στρόβιλο ή
κυμαινόμενο φτερό από ερωδιούς,
Το λαμπερό, γρήγορο, άσκοπο σπαθί
που κουνιέται στο πλευρό μου.
Ω Αγάπη! ήσασταν ασπίδα ενάντια στο
βέλη των αδερφών μου,
Ένα φυλαχτό νεφρίτη ενάντια στους κινδύνους του δρόμου,
Πώς θα έπρεπε να χτυπήσει το τύμπανο της αυγής
με χωρίστε από το στήθος σας,
Ή η ένωση των μεσάνυχτων να τελειώσει με την ημέρα;
Ναυάγιο, Ω ωραιότατες ώρες, στα λιβάδια του ηλιοβασιλέματος!
Πετάξτε, άγρια ημέρα επιβήτορα, στα λιβάδια της δύσης!
Ελάτε, ήρεμη νύχτα, με το μαλακό,
συναινετικό σκοτάδι,
Και με φέρτε στο άρωμα του στήθους του αγαπημένου μου!
